Skip to content 
Na een zomer vol avontuur, waarin ik maandenlang gasten heb rondgeleid door de prachtige Scandinavische natuur, ben ik op. Maar echt, he-le-maal op. Begrijp me niet verkeerd—het was fantastisch. Kanotochten, hikereizen, en als ultieme kers op de taart: die helikoptervlucht over Zweeds Lapland. Die adembenemende uitzichten en het geluid van rotors boven die eindeloze wildernis… Het was de droom.
Maar na zoveel actie voelde ik me net een uitgebluste kampvuurvlam, zo’n hoopje smeulende as dat hoopt dat iemand er nog wat nieuwe brandstof op gooit. Dus besloot ik even rustig aan te doen. Eindelijk, even stilstaan. Maar terwijl ik daar zat, op één plek, kwam het verlangen langzaam terug—dat onweerstaanbare gevoel. Een verlangen naar de kou. En niet zomaar kou, nee, echte kou. Kou die je tot in je ziel voelt.
Inmiddels weet ik het zeker: ik mis de winter in het hoge noorden. Temperaturen die zakken naar -40 graden? Heerlijk! Waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Maar ik weet wél dat ik me in dat extreme klimaat levendiger voel dan ooit. In de winter leef je op een andere manier. Alles wordt magisch, bijna alsof de tijd zelf bevriest. Overdag worden de luchten suikerspinroze, zo’n zachtroze dat het net lijkt alsof de lucht voor je ogen smelt. En dan het noorderlicht, dat in de avonden het hele landschap in betoverend groen en paars hult. Pure magie.
Het is die kou die alles vertraagt. Je ziet het overal. Het leven dwingt je om bewust te zijn. Om te vertragen. Om te wachten. Even op je adem te letten terwijl je wimpers ijskristallen vormen tijdens het hardlopen. Of te lachen om het feit dat je eerst twintig minuten op je auto moet wachten tot die eindelijk op gang komt. Het zijn van die momenten die je niet begrijpt totdat je ze zelf meemaakt. Er is niets dat je zo bewust laat zijn van het moment als de pure, ijzige kou van het noorden.
Natuurlijk, eerst komen er nog andere avonturen. Maar diep vanbinnen weet ik al waar ik naar uitkijk. Naar die intense winter die in het vooruitzicht ligt. En ik zal er zeker zijn. Misschien als gids voor nieuwe avonturiers die de extreme kou willen leren kennen. Misschien op een eigen reis door het witte wonderland. Hoe dan ook, als jij ook dat verlangen naar het noorden voelt, meld je aan. Wie weet zien we elkaar daar.
